İnsanı Kendisi Kurtarır…

“Ameli, kendisini geri bırakanı, soyu sopu ilerletmez” buyurur Resûl-i Ekrem (asm). Maksat Cennette yüksek dereceler kazanacak şekilde çalışmak, ibadet ve hayırlara koşmak olunca kişinin hem dünyası, hem de ahireti aydınlanır ve kişi bizzat kendi ameliyle ilerler. Böyle bir insan dünyada hangi hal ve şartlar içerisinde bulunursa bulunsun fark etmez, her zaman kazançlıdır. Hiçbir şeyden şikâyet etmez. Hiçbir şeyi de bahane etmez. Mevcut imkânları en iyi bir şekilde değerlendirmeye çalışır. Zaten imtihanın sırrı da bunda saklı değil midir?

İnsan ister zor şartlar, isterse bol imkânlar içinde bulunsun bu şuurla hareket ettiği için daima kazanır. Eğer bir insan–sahabeden Cündüb el-Becelî’nin (ra) dediği gibi–yokluk, kıtlık ve sıkıntı içinde bulunduğu halde, bunlarla cennete gitmeyi başarabiliyorsa bunların önemi yoktur. Kazançlıdır o insan. Eğer bolluk içinde yüzüyor, ama bunlar onun Cehenneme gitmesine sebep oluyorsa o bolluk ve imkânlarının hiçbir faydası ve kıymeti yoktur. Önemli olan sonuçtur, sonuçta kazançlı çıkmak, kaybetmemektir.

Gerçek istikbali görüp ona göre hareket eden kazançlıdır. Uzun ve şiddetli Mahşer gününün sıcak ve sıkıntılarına karşı burada tuttuğu oruçlarla serinler insan. Kabrin karanlığı ve yalnızlığında, kıldığı namazlar ışık ve arkadaş olur ona. Verdiği zekât ve yaptığı hayırlar, Kıyametin zorluklarına karşı set olur, korkularından kurtarır. Zekâtını veren kimse Sırattan geçerken sendeleyecek olsa bile malı ona destek verir, “Geç, senin hakkın geçmektir. Çünkü bizde hiçbir hakkın kalmadı” der.

Demek sahip olduklarımız, geleceğimiz için bir yatırıma dönüşmüşse kazançlıyız demektir. Ebu’d-Derdâ’nın (ra) dediği gibi bize yetecek kadar az şey, bizi yoldan çıkaracak ve istikbalde işimize yaramayacak olan çok şeyden daha hayırlıdır. Yine o büyük Sahabî diyor ki: “İyilik; malının, çoluk çocuğunun çokluğunda değil; hilm, ilim ve ibadette din kardeşlerinle yarış yapabilmendedir.” (Hılye, 1: 212)

Demek insanı batıran da, kurtaran da kendisidir.

ŞABAN DÖĞEN